Przystanek w mroku.

Cudowna kłódka, której Eugenia zawdzięczała brak lęku, odleciała w sylwestra 2018 roku. Razem z nią zniknął spokój. I co dalej?

Przystanek.

W życiu każdego człowieka może pojawić się przystanek, jakby przerwa między jednym rozdziałem, a drugim, chwila wytchnienia, choć niekoniecznie. Czasem to wydające się ciągnąć w nieskończoność cierpienie czyli pauza w mroku. Komu się to przydarza i dlaczego?

Eugenia i Stanisława.

Od czasu sylwestra Eugenia budzi się o czwartej rano z uczuciem irracjonalnego lęku. Chce jeszcze spać i kręci się na łóżku, jednak bez skutku. Lęk jest silniejszy. Zmusza do odrzucenia kołdry, rozpoczęcia nowego dnia, choć za oknem jeszcze panuje noc. Większość ludzi, a wśród nich pewnie również Stanisława – koleżanka emerytka – śpi. Może nawet śni im się coś ciekawego. Tymczasem Eugenia męczy się zarówno z zasypianiem jak i z budzeniem. Za to zdarzają się jej niezaplanowane nagłe drzemki.    Ostatnio odleciała w niebyt w czasie wizyty Stanisławy. Postawiła herbatę, pokroiła ciasto, usiadła i już jej nie było. Nagle zamiast stołu z czekoladową babką zobaczyła rozległą szarą przestrzeń. Puste okryte martwą ciszą pole. Coś jej mówiło, że niedawno odbył się tu sąd nad kosmitą, który kiedyś pojawił się w jej, Eugenii łazience. Kosmita naraził się, pomagając człowiekowi, wtrącając się i zmieniając losy ludzkie, konkretnie los Eugenii. Serce kłuło, gdy sobie to uświadomiła. Oczy czuły niewidzialne palące promienie słońca, dopóki Stanisława nie wyciągnęła Eugenii z powrotem na jawę.  

– I co ty na to?

  – Co? – Eugenia poprawiła sztywne ciało na krześle.

– Nie słuchasz mnie – stwierdziła Stanisława. – Mówię o Florentynie. Słyszy głosy i widzi zjawy. Źle z nią i nasza Ola nie potrafi jej pomóc.

– To mnie też nie będzie mogła – mruknęła pod nosem Eugenia i znów przymknęła oczy.   Na szarym polu hulał wiatr. Ktoś blisko płakał. Eugenia wiedziała, że to przez nią. Jednocześnie jej plecy przygniótł ciężar jakby schował się w nich wielki ptak.

  – To nie ptak, to kłódka – szepnął ten, który płakał, kosmita Miki.

  – Widzę, że jesteś zmęczona – Stanisława po raz kolejny przywołała Eugenię do rzeczywistości. – Pójdę już.

– Ależ nie – zaprotestowała Eugenia słabym cichym głosem, zbyt cichym, by mógł dotrzeć do Stanisławy.

Florentyna.

– Oszalałam – pomyślała, otwierając oczy o piątej rano. Dziwne, ale od czasu sylwestra nie mogła spać dłużej. Z zasypianiem też miała problem.

– Tak czy inaczej, muszę iść do lekarza. Tylko czy on mi pomoże?

– Nie pomoże – odpowiedziała zjawa stojąca przy lustrze. Z pozoru zwyczajna kobieta o długich, jasnoblond włosach i twarzy lalki Barbie.

– Nikt i nic ci nie pomoże. Chyba, że …

– Co? Powiedz mi proszę, zanim całkiem stracę zmysły – Florentyna podniosła się z łóżka. Chciała zapalić światło, lecz blondyna powstrzymała ją ruchem ręki.

– Ci – nieznajoma położyła palec na ustach. – Jeszcze się obudzi.

– Kto? – A po ci to wiedzieć? Zresztą, to żadna tajemnica załatwił cię Fafik z planety XVZ143. Wyżywa się na każdym, kto wejdzie mu w drogę. Wstrętny burak.

– Niemożliwe. Nie spotkałam nikogo takiego – oburzyła się Florentyna.

– Spotkałaś. Tylko nie pamiętasz. On zwykle najpierw uderza, potem zabiera pamięć. Ze mną zrobił to samo.

– Ale dlaczego?

Florentyna po raz kolejny spróbowała wyciągnąć coś z pamięci. Niestety oprócz wybuchu w sylwestra i awarii światła, nic się nie pojawiało. Jakby z ciemnością, która zapanowała po wybuchu, rozrosła się w głowie Florentyny pustka. Może straciła przytomność ogłuszona hałasem? W każdym razie jak już otworzyła oczy i doszła do siebie, świat nagle się zmienił. Zaczęła słyszeć i widzieć rzeczy, których nikt inny nie widział i nie słyszał. Zobaczyła nieżyjącą już ciotkę Teresę, uwijającą się w kuchni przy widmowych plackach; nieznajomego w czarnym kapeluszu nasuniętym na oczy i w pasiastych spodniach od piżamy; wiele innych dziwnych postaci. Przechodzili przez mieszkanie Florentyny jak przez korytarz prowadzący do metra, autobusu lub tramwaju. Ona osłupiała stała patrzyła, wreszcie krzyczała i wszystko na próżno, nawet Aleksandra znana w bloku jako uzdrowicielka, bezradnie rozkładała ręce.

– Chodź, szkoda czasu – blond zjawa pociągnęła Florentynę do lustra. Jak na zjawę dość mocno.   Chwilę później wydarzyło się coś dziwnego. Florentyna z nieznajomą przekroczyły taflę lustra jakby przeszły na drugą stronę drogi przez gęstą mgłę.

Eugenia i Stanisława.

Tego dnia Eugenia obudziła się o ósmej i ze zdziwieniem zauważyła, że już się nie boi. Irracjonalny lęk gdzieś zniknął. Wstała z łóżka wypoczęta, pełna energii. Zarzuciła na siebie szlafrok i pobiegła pochwalić się Stanisławie swoim świetnym samopoczuciem.

  – Wiesz, co się stało? – krzyknęła, gdy tylko koleżanka otworzyła drzwi.

– Florentyna zniknęła – odparła Stanisława.

P. S. Eugenię zamurowało i mnie też. Co dalej z Florentyną? Czy obie Eugenia i Florentyna opuszczą swój przystanek w mroku?

Pytania po latach czysto retoryczne. Już wiem, co dalej, a Wy się dowiecie za dwa tygodnie, jeśli nie wiecie. Myślę, że obecne czasy to taki przystanek w mroku i tylko od ludzi zależy, czy zauważą, czy się ruszą i zaczną żyć normalnie, czy też nie.

Autorem obrazu w tle jest Ewa Kiniorska.

emerytki Eugenia i Stanisława kosmita lustro stary tekst tekst z bloga pociecha2