Rozmowa z Narratorem.

Wrócił. Czy przywołał go zapach białej czekolady, czy może ciastek z wiśniowym nadzieniem? Narratorze jesteś łasuchem? Cisza. Może powiesz, jak masz na imię? Też cisza. Coś mi się wydaje, że rozmowa z nim nie będzie należała do tych łatwych i przyjemnych.

Płeć.

Narrator się krzywi, gdy mu pokazuje jedno ze zdjęć projektantki mody Kirsty Mitchell.

– Rozumiem, że ona ci się nie podoba. Ty wyglądasz lepiej, tak?

– Nie o to chodzi.

– Więc o co?

– Nie jestem kobietą – mój gość wzdycha ( czy, gdyby to była kobieta, musiałabym napisać gościni? ).

Śmiejemy się razem z Narratorem. Jemu też żeńska forma gościa wydaje się zabawna.

– Mężczyzną też nie jestem.

– Więc kim?

Narrator wzrusza ramionami. Dla niego płeć jak widać nie odgrywa żadnej roli.

– Ale przecież – oburzam się – piszesz, mówisz, używając żeńskich form i wyglądasz jak kobieta.

– Żeńskie formy i wygląd nic nie znaczą.

– W takim razie co ma znaczenie i jakie byś wybrała/ł inne zdjęcie? Trudno mówi się do kogoś, kogo płeć nie obowiązuje.

– Wolę pozostać bez zdjęcia.

– No, dobrze, bez płci, bez zdjęcia, a co z imieniem? Nie, nie jest dobrze. Rozmowa zmierza w nieznanym kierunku. Nie wiem, czy na końcu znajdę się tam, gdzie chciałam dojść.

Droga.

Imię to jest coś, od czego powinnam zacząć, bo jak się zwracać do kogoś bez imienia. Czy do Narratora cały czas muszę mówić narrator? Może panie Narratorze albo drogi profesorze?

– Nabijasz się?

– Nie, ani trochę. Chciałabym tylko poznać twoje imię.

– Droga pozostaje bez imienia.

– Jaka droga?

– ” Wielka przestrzeń nie ma kątów,

Wielka moc działa wolno,

Potężna muzyka dźwięczy łagodnie,

Jedyna forma nie posiada formy,

Droga jest nienazwana i całkowicie niejasna „

Nie wiem, co powiedzieć. Droga? Czy Narrator nazywa się Droga? I o co chodzi z tą formą?

– Powiedz to jeszcze raz swoimi słowami – proszę.

Słowa.

Narrator zakłada nogę na nogę i odwraca się w stronę półki z książkami.

– Imiona, nazwy nas ograniczają – mówi jakby przemawiał do książek.

– Ale też pomagają. Bez nich nie wiadomo jak coś wyrazić i jak się do kogoś zwrócić – zauważam.

– Jak już tak koniecznie musisz, mów do mnie Narratorze.

Mój gość podnosi się z miejsca. Czy to już wszystko, co ma mi do powiedzenia?

– Szkoda, że nie jesteśmy telepatami. Słowa często zwodzą na manowce.

– A jednak lubisz pisać.

– Ty lubisz pisać. Ja ci tylko pomagam.

Chciałabym go zatrzymać, ale jak i czym, jeśli ciastka i herbata nie działają na niego. Nie zjadł, a już zmierza do wyjścia.

– Zostań proszę. Jeszcze nic o sobie nie powiedziałeś.

– Może innym razem.

Narrator wychodzi. Znów zostaję sama ze swoimi pytaniami.

P. S. Chcielibyście, by wrócił i powiedział coś jeszcze o sobie, czy raczej temat Narratora Was nudzi.

Cytat z „Drogi” Lao Tsy.

Autorem obrazu w tle jest M. C. Escher.